Gaat dit nou over mij? dacht ik toen een vriendin me
een foto van de voorpagina van de Volkskrant stuurde.
Linksonder stond de Voetnoot van Arnon Grunberg waar-
in hij schreef over de Campusdag die ik had bijgewoond:
Verleden week maandagmiddag ging ik naar een troosteloos ge-
bouw in Amsterdam-Noord, waar ruim tien journalisten van De
Persgroep bijeen waren gekomen om te leren hoe ze reportages
moesten schrijven. (...) Als oefening moesten ze een reportage
schrijven over deze bijeenkomst. Het stuk van een jonge journa-
liste van het AD viel me op, ze had dodelijke details uitgekozen.
‘Je teksten niet opleuken,
wel schrijven wat je ziet’
‘Schrijf in tien minuten de eerste alinea van een reportage
over deze dag. Het was de eerste opdracht die ochtend, we
hadden nog niets gehoord of geleerd. Ik dacht niet na. Ik
begon gewoon te schrijven:
‘Alsof je op de universiteit weer in een werkgroep zit. Tafeltjes in
een U-vorm, en een voor een stelt iedereen zich voor. Het gaat
vandaag over het schrijven van reportages; liever repo’s genoemd.
De dertien aanwezige journalisten komen uit alle windstreken,
maar vooral het oosten is goed vertegenwoordigd. Natuurlijk gaat
het bij binnenkomst over het verkeer. En de trein. Amsterdam is
verder dan je denkt. De regionale journalisten zijn trots. ‘Ik ben
van de Twentsche Courant Tubantia’, klinkt het. Een term die op
de landelijke redactie in Rotterdam nog nooit gevallen is. Het is bij
het AD gewoon de Tubantia.
‘Je teksten niet opleuken, dat is me na een dag met Toine
en Arnon duidelijk geworden. Geen poëtische tekstflarden,
wel schrijven wat je ziet. Korte zinnen ook, dat werkt be-
ter. Analyseer vanaf een afstand, focus op een detail en laat
dat vaker terugkomen. Zoals Grunberg zegt in de laatste
zin van zijn Voetnoot, het gaat om kijken en luisteren, de
durf om écht tot je te laten doordringen wat je hebt gezien
en gehoord.’
Veronique Smedts (48)
Chef fotoredactie
de Volkskrant
Een beetje sceptisch was ik wel. Bij een zevendaagse
tour door de gelederen van De Persgroep stelde ik
me veel marketingpraat voor. Maar ik zag vooral passie,
energie en bevlogenheid.
‘Een jaar lang ben ik ondergedompeld in een voor mij
nieuwe wereld. De Persgroep was een abstract begrip
voor me. Ik werk enkel en alleen bij de Volkskrant, dacht
ik altijd. Nu is dat anders. Ik voel me meer betrokken bij
en onderdeel van het grotere geheel.
‘Ik voel me nu
meer betrokken
bij De Persgroep’
‘Alle sprekers waren heel open, dat viel me echt op. Niet
alleen schone schijn, maar juist aandacht voor waar je als
hoofdredacteur of uitgever tegenaan loopt. De hoofdre-
dacteur van het Vlaamse magazine Goed Gevoel vertelde
bijvoorbeeld over de invloed van de kleurenmethode In-
sights op de onderlinge samenwerking op haar redactie.
En hoofdredacteuren John van den Oetelaar (Eindho-
vens Dagblad) en Jörgen Oosterwaal (HUMO) vertelden
openlijk hoe zij soms worstelen met hun positie.
‘Ik herken dat gevoel. Als chef ben je een eiland. Je staat
alleen, ingeklemd tussen hoofdredactie en redacteuren.
Met allebei moet je samenwerken en met allebei wil je
een goede relatie. Dat is lastig, want de belangen zijn
soms tegengesteld. Hoe doe je dat? Goed luisteren, niet
altijd direct reageren en soms met de vuist op tafel slaan.
Die les heb ik na een jaar Fellowship wel geleerd.’
Bonne Kerstens (28)
Verslaggever
AD
Deelnemer
‘De reportage’
met Toine Heijmans en Arnon Grunberg
Deelnemer
‘Junior Fellowship’
