16
INTERVIEW DOOR STEFFIE KOUTERS
Klom op van jongste bediende bij de Volkskrant tot de grande dame van het persoonlijke
interview. Specialiteit: moeilijke mannen van boven de 50. Voor een vraaggesprek met Louis
van Gaal won ze De Luis voor het beste interview van het jaar; een ontmoeting met Neil Young
ontaardde in een confrontatie waarbij de muzieklegende na een vraag over zijn scheiding de New
Yorkse hotelsuite uitstormde. Met medeneming van haar opnameapparaatje.
Een voorbeeld.
‘Geweldige ruzies, geroep en ge-
tier. Dan zijt ge die jonge arrogan-
te klootzak die niks gestudeerd
heeft. En de redactie opstapt en
tegen een collega zegt: ‘De Bende
van Nijvel, weet ge daar echt iets
van, beste vriend? Zijt gij die van
De Standaard die consequent Le
Soir leest en dan nadien het stuk
schrijft? Ik denk dat ik in de toe-
komst dat stuk ga schrijven, maar
dan de dag vóór Le Soir.’
Waar haalde je het lef vandaan?
‘Ik ben door mijn vader ooit eens
bij het jezuïetencollege in Brussel
afgeleverd. Met de boodschap:
probeer er iets van te maken. Ik
heb het altijd een rotschool ge-
vonden. Maar uiteindelijk word je
op je oude dag toch ietsje slimmer
en denk je: iemand moet mij toch
ergens wat geleerd hebben. Mis-
schien opkomen voor wat je dan
wel kunt? Of blijven gaan,
what
ever happens
?’
Is er nog weleens heimwee naar
de tijd als misdaadverslaggever?
‘Die wereld is veranderd. Die
komt niet meer terug. Journalisten
zijn afhankelijk geworden van het
lijntje met de perswoordvoerder.
Misdaadverslaggevers staan niet
meer met kogelwerende vesten in
de vuurlinie. Het leven dat zij nu
hebben zou me niet interesseren,
geen minuut. Op de redactie zit-
ten en stukjes tikken op basis van
een telefoongesprek: nee, nooit,
no way.’
Eigenlijk heb je nu nog steeds
dezelfde autonomie die je toen
had.
‘Klopt. Ik ben een van de weini-
gen die werkt voor De Persgroep
als geheel, ik ben niet gekoppeld
aan een land. Ik vind het een eer
om problemen op te lossen. Men-
sen moeten weten dat iemand van
de oude garde
takes care of them
.
Het mooiste en enige cadeau dat
ik daarvoor ooit heb gekregen
was van iemand met wie ik niet
de beste verstandhouding had,
de vorige chef digitaal van het
AD. Toen hij vertrok, liet hij een
tegeltje maken waarop stond: ‘I’ll
take the shit. Hans Deridder.’ Met
daaronder een datum.’
Neem jij weleens echt vakantie?
‘Dat heb ik nooit meer gedaan
sinds ik in de journalistiek ben
gestapt. En met de middelen
van nu kan ik mijn werk overal
doen, vanwaar dan ook. Als het
enigszins kan, ga ik vier, vijf keer
per jaar naar Marseille: die stad
is met niks te vergelijken. Heel
echt, heel ruw. Marseille ken ik
nog uit de tijd dat er elke nacht
échte gangsters werden doodge-
schoten. Ik zit altijd in een hotel
aan de Vieux-Port, waar ik vraag
om de hoogste verdieping. Op
het terras van mijn kamer staan
twee computerschermen, met
uitzicht op de haven. Die han-
gen allebei aan een x-aantal com-
municatiekanalen. Meestal loopt
er ook nog een videomeeting op
een van die schermen.
‘Dit werk is gewoon mijn hobby,
een uit de hand gelopen hobby.
Piet Vroman, de financieel direc-
teur, lacht altijd, zeker sinds het
verdwijnen van Jaak Smeets: ‘Gij
zijt de laatste die overblijft.’’
De laatste der Mohikanen.
Onverwacht: ‘Dit was nooit het
beroep dat ik had willen doen. Ik
was veel liever officier geweest
bij een groot brandweerkorps,
op z’n minst Brussel. Of lid ge-
weest van het speciale interven-
tie-eskadron van de rijkswacht.
Mijn twee droomjobs. Als ik ze
nu zie uitrukken of op de daken
zie liggen, denk ik altijd: waar-
om heb ik het nooit gedaan?’
Maar je bent wel die spanning
blijven zoeken.
‘Wellicht is dat het. Een paar da-
gen geleden vroeg ik me af: ben ik
niet adrenalineverslaafd? Alleen
al de angst dat er iets ergs kan ge-
beuren in het bedrijf en dat ik het
door een dwaasheid niet op tijd
te weten kom – volgens mij is het
een soort adrenalineverslaving.’
‘Ik vind het een eer om problemen
op te lossen. Mensen moeten weten
dat iemand van de oude garde
takes
care of them
’
HANS DERIDDER
