zei ik. ‘Dan gaan ze eruit, Hans.’
Een maand later haalden we Jaak
Smeets binnen, dat was fantas-
tisch. En een jaar later kwam Paul
Daenen, de beste krantenmaker
van Europa. Een gouden equipe.’
Alle drie mannen met een zekere
reputatie. Ondergeschikten
waren bang van jullie.
‘We hadden geen andere keuze.
goed was iedereen die na Cruijff
is gekomen?’
Je vergelijkt jullie met Cruijff?
‘Nee. Nou, wat kranten maken
betreft: ja.’
Hans Deridder, nu alweer zeven
jaar behept met de octopusach-
tige functie van group managing
editor bij De Persgroep, ziet er
vermoeid uit. Zijn dag is om
01.18 uur begonnen. Toen ping-
de zijn telefoon: een freelance
nachtredactrice ergens in Cana-
da meldde dat het niet lukte haar
artikelen te publiceren op de site
van het AD. ‘Heel gemakkelijk:
als er ’s nachts ergens iemand uit
het bedrijf op de
alert button
van
Slack duwt, gaat bij mij het alarm
af.’ Om zes uur vanochtend bleek
HANS DERIDDER: ‘Als er ’s nachts ergens iemand uit het bedrijf op de
alert button
van Slack duwt, gaat bij mij het alarm af.’
‘Vergelijk ik ons met Cruijff?
Nee. Nou, wat kranten maken
betreft: ja’
Het was ijzeren terreur, vijf jaar
lang. Iedereen schreef de stukken
waarvan wij wilden dat ze ze zou-
den schrijven. We hebben ze le-
ren kranten maken.
The very hard
way
. Ze gingen door het stof voor
ons. Niemand vroeg ooit waarom.
Niemand zei ooit nee.’
Genoot je van die machtspositie?
‘Waarvan ik genoot, was dat ik
zo ongeveer vanaf 2000 kon den-
ken: ik heb verdomme de beste
redactie van de wereld. Maar
zoals met alles: na een paar jaar
valt het uit elkaar. Het bedrijf
begon te groeien; we zijn iets
anders gaan doen. En toen ge-
beurde wat ik altijd had voor-
speld. De generatie na ons werd
afgerekend op de reputatie van
de redactie daarvoor. Want: hoe
