40
‘Laten we eerlijk zijn, een journalist wil
impact. Je wilt niet dat iets op antenne gaat
en niet eens een rimpeling veroorzaakt. Je
kaart iets aan en wilt dat het gevolgen krijgt’
FAROEK ÖZGÜNES
INTERVIEW DOOR GERBEN VAN ’T HOF
Geboren in Aalsmeer. Studeerde politicologie aan de Universiteit van Amsterdam.
Werd in 2003 verslaggever bij de Amersfoortse Courant. Stapte in 2007 over naar
de centrale redactie van het Algemeen Dagblad. Nu buitenlandredacteur bij het AD.
Woont met zijn vrouw in Amersfoort.
voelen of zelfs in moeilijkheden
komen. Maar laten we eerlijk
zijn, een journalist wil impact.
Je wilt niet dat iets op antenne
gaat en niet eens een rimpeling
veroorzaakt. Je kaart iets aan en
wilt dat het gevolgen krijgt. Dat
er iets mee wordt gedaan.’
‘Kan jij ongezien over straat,
Farouk?’, vraagt Wagenaar.
Haar buurman proest het uit.
‘Dat gaat nogal lastig als je een
tv-persoonlijkheid bent. Ik word
overal herkend. Als ik met jou
in Antwerpen zou lopen, kijken
ze naar jou, kijken ze naar mij
en kijken ze nog een keer naar
jou. Kennen we haar? Je wordt
echt gescreend. Of er wordt zelfs
een foto van ons gemaakt. Want
wie is die vrouw? Ik probeer er
zo normaal mogelijk mee om te
gaan. Ik vind het zelfs wel grap-
pig als mensen blijven stilstaan
en zeggen: wacht eens, jij bent
Faroek! Haha, dat weet ik zelf
ook wel, hè. Als ze een selfie met
mij maken, wil ik dat er meer
mensen in beeld staan. Gewoon,
om verhalen te voorkomen. Je
weet dat die foto op Facebook
komt, maar niet wat erbij komt
te staan. Toch vind ik het be-
langrijk dat ik als journalist voor
iedereen toegankelijk blijf. Zelfs
al betekent het dat mensen soms
denken dat je al hun problemen
oplost. Juridische geschillen,
echtscheidingen,
complotten.
Aantijgingen. Hoeveel post ik
alleen al uit de gevangenis krijg,
dat houd je niet voor mogelijk.’
Özgünes leerde televisie maken
tijdens de militaire dienstplicht.
Hij presenteerde het nieuws
voor de Belgische militairen die
in Duitsland verbleven. ‘Toen
ik later bij VTM solliciteerde,
wist ik van tevoren al dat ze
op mijn Turkse naam zouden
afknappen. Ik gaf daarom twee
videocassettes af. Een met een
reportage die ik had gemaakt.
De ander met mijn motiva-
tie. Twee weken later belde de
hoofdredacteur: ‘Ik denk niet
dat je geschikt bent.’ ‘Heb je de
beelden bekeken?’, vroeg ik. Dat
had ze niet.’
Wat deed je toen?
‘Ik heb die vrouw toen zo lopen
stalken dat ze me er bij wijze
van spreken strafrechtelijk voor
hadden kunnen vervolgen. Uit-
eindelijk ben ik alsnog aangeno-
men. Met het verhaal van: dat je
zo doortastend bent, maakt jou
een goede journalist. Onzin, ze
hadden me geen eerlijke kans ge-
geven. Ik voel me geen rolmodel.
Ik loop niet de hele dag de succes-
volle Turk uit te hangen. Ik doe dit
werk omdat ik het wil. Omdat ik
het belangrijk vind. En omdat ik
me nooit door anderen heb laten
tegenhouden. Ik weet nog dat de
nieuwschef zei toen ik begon: ‘De
eerste week mag je mee om te kij-
ken, de tweede om het statief vast
te houden en als je geluk hebt,
mag je over een paar weken je eer-
ste reportage maken.’ Ik maakte
er op de eerste dag al een. En die
werd meteen uitgezonden.’
Mooi, vindt Wagenaar. ‘Ik was
lange tijd een van de weinige
vrouwen in de voetbaljourna-
listiek. Mensen vroegen mij tel-
kens of er meer vrouwen zou-
den moeten komen. Daar gaat
het niet om. Je moet het willen.
Of je nu man of vrouw bent. Ik
druk stagiaires ook altijd op het
hart dat ze vooral niet mij moe-
ten willen zijn. Ze moeten hun
eigen pad uitstippelen. Ik heb
vaak getwijfeld. Ligt het aan mij
dat ik anders tegen deze zaak
aankijk? Stel ik wel de juiste vra-
gen? Vroeger ervoer ik dat als
een last. Nu weet ik dat het mijn
kracht is.’
FAROEK ÖZGÜNES
FARDAU WAGENAAR
